สาวน้อย

คนนี้ฟ้ามืดสนิท
และฉันก็คิดถึงเธอ.....สาวน้อย
การเดินทางของเธอเป็นอย่างไรบ้าง
อ้างว้าง-----เหน็บหนาว----
หรือได้พบในสิ่งที่ปรารถนา

เราจากกันเนิ่นนาน......
แต่เรื่องราวที่ทุกข์ทรมานของเธอ......
ยังคงฝังใจ

หญิงสาว.....
เธอถูกข่มแหงโดยคนแปลกหน้า
แต่เมื่อรอดชีวิตกลับมา.....
เธอกลับถูกสายตาของคนรอบข้างเชือดเฉือน

“นั่นไง ผู้หญิงที่ถูกข่มขืน
มันกักตัวเธอไว้ตั้ง 3 คืน
ไอ้พวกหื่นมีกันตั้ง 5 คน”
“………………”
“………………”
“………………”

“ฉันรอดชีวิตกลับมาทำไม”
หยาดน้ำใสบนแก้มช้ำตั้งคำถาม
ความสงสารในถ้อยคำคล้ายประจาน
ช่างเจ็บปวด....ทรมาน...ยิ่งกว่าคืนโหดร้าย

เธอบอกว่า....
“ฉันไม่มีที่จะอยู่.....
ไม่ว่าในหมู่บ้าน หรือมหาวิทยาลัย
ใบหน้าของฉัน ร่างกายของฉัน
บ่งบอกแจ่มชัดว่าฉันคือใคร
อ๋อ ! ผู้หญิงที่ถูกทำร้าย !”
แต่ไม่มีใครเฉลียวใจ----
ว่าพวกเขาก็ทำร้ายฉันเหมือนกัน

ฉันรักโลกใบนี้
รักบทกวีและดอกไม้
แต่ฉันไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้---
ในร่างเดิม”

คืนที่ฟ้าเติมดาวจนพราวพร่าง
เธอจึงตัดสินใจเดินทาง---
ไปแสวงหาร่างใหม่ในหมู่ดาว

ฉันยังคงคิดถึงเธอ.....สาวน้อย
พรุ่งนี้ยามอรุณรุ่ง.....
ฉันจะส่งสายน้ำที่เปี่ยมบุญ
ผ่านสะพานสายรุ้ง ข้ามภพไปให้เธอ

จาก ดวงแก้ว กัลยาณ์